Gandia – Day 1

I woke up around 11AM. You know how it goes, in such a way that you totally forgot where you were… Yep, I’m in Spain!!! Now I’m starting to realise that it wasn’t just a dream! It is all happening for real! And oh yes, the bed is a good one, I can conclude. Now I’m on my terrace, writing and sitting in a nice long-chair and I see Gandia for the first time in color and light. I can see the sea at around and about 30 meters from here, as well to the left, to the front as to the right. It is awesome! (if you are prepared to see through the mass-tourism buildings from the seventies/eighties in this coastal area of course).

Ik werd wakker om 11u. Je kent dat wel, op zo’n manier dat je totaal vergeten bent waar je was… Jep, ik ben in Spanje!! Nu dringt het pas door: het was dus geen droom! Het gebeurt allemaal écht! En oh ja, het bed is bij deze dus ook goed gekeurd. Nu zit ik op het terras, in zo’n lekkere relax-stoel en ik zie voor het eerst Gandia in kleur en licht. Ik zie de zee op zo’n 30 meter afstand, zowel links als recht voor als rechts van me. Dit is prachtig! (als je bereid bent om door de massa-bebouwing van de jaren ’70-’80 in deze badplaats te kijken natuurlijk).

Yesterday I left from Belgium, let me tell you about that shortly. The morning was okay, I said goodbye to my cats, Minou and Biscuit (who are now staying for 5 months at my mothers house) and I must admit that I peaked a tear away. You can laugh about it, but they mean so much to me, more than just pets: they represent that something or somebody int his world really needs me, and depends on me, and so I do not only see them as a symbol of unconditional love, but also as a learning process of responsability. And having to give that out of my hands now, almost feels like failing. But I will come back, always, I promised them. And I also said that if there would be a day that I wouldn’t return, it would be the day that I take them with me... And as if they understood it all, they let themselves be hugged for a last time. My Minou, my Biscuit: I give you such an inner kiss that you will have enough love to survive 5 months with ‘grandma’. And than my first tear felt down and I decided to make up my mind…

Gisteren ben ik dus vertrokken uit België, misschien even een kort relaas daarover. De ochtend verliep vlot, ik nam afscheid van mijn poezen, Minou en Biscuit (die nu 5 maanden bij mijn mama gaan wonen) en moet toegeven dat ik toch wel een traantje moest wegpinken. Je mag erom lachen, maar ze betekenen veel meer voor me dan gewoon huisdieren: ze betekenen dat iets of iemand op deze aardbol me nodig heeft, en van me afhangen, en dus zie ik het buiten onvoorwaardelijke liefde ook als een leerproces van verantwoordelijkheid. En dat nu uit handen geven, voelt bijna aan als falen. Maar ik kom terug, altijd, heb ik ze beloofd. En ik zei ook nog dat als ik op een dag niet terug zou komen, ik hen mee zou nemen… En alsof ze het allemaal begrepen, lieten ze zich nog een laatste keer knuffelen. Mijn Minou, mijn Biscuit: ik geef jullie zo’n innige kus dat jullie genoeg liefde hebben om 5 maanden te overleven bij ‘de oma’. En toen viel de eerste traan en dus besloot ik om de knop om te draaien…

At the airport I had to go through the necessary portion of misery: my 2 suitcases of 20 kg each (40 kg together) were not accepted for the price of €25 per extra checked in suitcase. So it stayed 23kg, no matter how many suitcases you checked in, so I had to pay an extra charge of €12 per kg. So 40 kg – 23 kg = 17 kg extra x €12 = €204 + €25 for the extra suitcase = €229!!!!! Crazy!!!!! That was more than the actual price of a return-flight itself! So I might as well have taken a friend to come over to drop my luggage off!!!! After again doing some re-pakcing (this really didn’t seem to have an ending and I was sweating terribly) I could check-in anyway: 33 kg in stead of 40 kg it turned out, which made that I still had to pay 10 kg excess luggage and so €120 + €25 of the extra suitcase is wat I paid. NOT SO FUNNY!!! But afterwards I look at it like: okay for €145 I could still not buy all this stuff again in Spain, but I really need it anyway so yes… Let’s just drop this topic! At the security checkpoint they also stopped me because I had… Yes you hear it right… My scissors! I should’ve known that I couldn’t take them… 😉

Op de luchthaven kreeg ik eerst nog te maken met de nodige portie miserie: mijn 2 valiezen van 20 kg (samen 40 kg) konden niet ingechecked worden aan de voorgehouden prijs van €25 per extra in te checken koffer. Het bleef 23 kg, ongeacht het aantal koffers, dus moest ik per kg een supplement van €12 betalen. Dus 40 kg – 23 kg = 17 kg extra x €12 = €204 + €25 voor de extra valies = € 229!!!!!! Gek!!!!! Dat was meer dan de vlucht heen en terug op zich! Dus had ik net zo goed een vriendin kunnen laten meevliegen op mijn kosten!!!!! Na opnieuw wat herpakken (hier leek geen einde aan te komen en het zweet stond op mijn rug) kon ik dan toch inchecken: 33 kg i.p.v. 40 kg werd het, waardoor ik nog steeds 10 kg overbagage had en dus €120 + €25 van de extra koffer betaalde. NIET LEUK!!! Maar achteraf bekeken: voor €145 kan je toch al die spullen niet opnieuw gaan kopen in Spanje, maar je hebt ze wel écht nodig dus ja… Zand erover! Bij de security hield men me vervolgens ook nog eens tegen voor… jawel… mijn SCHAAR. Had ik moeten weten! 😉

Fortunately my mother and her boyfriend brought me to the airport so I didn’t have to go through all of this on my own. When I had to go to the gate, of course she started crying like a baby, which made my laugh and cry at the same time (awkward!). And I said: “Come on, Mum, don’t cry! Laugh! And be happy for me because I will be so happy there. You don’t have to be this sad! And you can still come and visit me!” But it doesn’t look like she is going to come to visit me because of her flying fear and the excuse that somebody has to take care of the cats. So up to that point, section Belgium.

Gelukkig brachten mama en haar vriend me naar de luchthaven zodat ik dit niet allemaal alleen hoefde te doorstaan. Toen ik naar de gate moest, begon ze natuurlijk wel als een gek te janken, waardoor ik al lachend de tranen in de ogen kreeg en zei: “Komaan mama, niet huilen! Lachen! En wees blij omdat ik blij ga zijn daar. Je moet toch niet verdrietig zijn! En je kan me nog altijd komen bezoeken hé!” Maar dat ziet er toch niet naar uit gezien haar vliegangst/excuus dat er iemand bij de poezen moet blijven. Tot daar dus hoofdstuk België…

Once I arrived in Spain, I realised that I didn’t really know at what time and where exactly I could catch a train to Gandia, but everything went well after all. I was just so tired of carying all this luggage: subway in and out, train in and out, … And there I was suddenly: in Gandia Estación! It was only a pitty that it was already dark and my immo-guy forgot to pick me up so I had to wait a while in the local cantina.

Eens aangekomen in Spanje, besefte ik dat ik zelfs niet wist om welk uur en waar exact er een trein naar Gandia vertrok, maar alles verliep desalniettemin vlotjes. Ik was enkel doodop van mijn vele bagage te dragen: metro in, metro uit, trein in, trein uit, … En daar was ik dan plots: in Gandia Estación! Helaas was het al wel donker en vergat mijn immobiliën-man mij op te pikken en moest ik nog wel eventjes wachten in de plaatselijke cantina.

When we were driving to LAS DELICIAS (the name of the appartment where I am staying), I tried my best Spanish and made a converstation, which went pretty well… But… This man was so crazy, strange, almost scarry funny, that I was sick of him right away. Hahahaha 😀 He gave me some sheets and started joking about “cuarenta (40) minutos hasta la escuela”, while I was asking “quatorze (14), verdad?” And than he joked something about “lejos, eh?” (far away).. And I said “no, no, muy cerca” (very close)… Pfft, finally he told me something about “siete (7) minutos” and I really didn’t get the message nor the joke about it to entertain a tired person this way. The school is quite close anyway, that’s my conclusion. Nice to know: with Katy, my room-mate, he came up with the same joke, so it turned out, when I told her about it.

Toen we naar LAS DELICIAS (naam van het appartement waar ik verblijf) reden, probeerde ik meteen in mijn beste Spaans een conversatie aan te gaan, wat op ‘schoonheidsfoutjes’ na toch heel goed lukte… Maar… Die man was zo gek, vreemd, bijna angstaanjagend grappig, dat ik al meteen genoeg van hem had. Hahahhaha 😀 Hij duwde me een bundeltje lakens in mijn handen en grapte iets over “cuarenta (40) minutos hasta la escuela”, terwijl ik vroeg “quatorze (14), verdad?” En dan grapte hij iets over “lejos, eh?” (ver weg).. En ik zei dan “no, no, muy cerca” (heel dichtbij)… Pffft, uiteindelijk zei hij iets over “siete (7) minutos” en snap ik nog altijd de grap er niet van om een vermoeide persoon zo te entertainen. De school is dus wel degelijk dichtbij, ter conclusie. Leuk weetje: bij Katy, mijn room-mate, haalde hij hetzelfde grapje naar boven, zo bleek achteraf, toen ik het haar vertelde.

Anyway, I recognised LAS DELICIAS directly and it was like love at first sight, as they say. In the elevator this young man of the immo also started making pictures of me and I felt so strange about it, unbelievable! 😦 And as soon as we entered the room, he disappeared! He said something about a fiesta esta noche (a party tonight) – read: this night – and that we had to go to the Tiki Bar, with the other Erasmus students. And than he left. Without any explanation, without taking the money he told to bring cash, without any boo or baa.

Bon, ik herkende direct LAS DELICIAS en het was meteen liefde op het eerste gezicht, zoals men dat zegt. In de lift begon de jonge man van het immo ook nog eens foto’s van mij te nemen en voelde ik me er zo vreemd bij, ongelooflijk! 😦 En al even snel als we binnen waren, was hij ook weer weg! Hij zei nog iets over een fiesta esta noche (een feestje deze avond) – lees: vannacht – en dat we naar de Tiki Bar moesten komen, met de andere Erasmus-studenten. En weg was hij dus. Zonder uitleg, zonder het afgesproken geldbedrag aan te nemen, zonder boe of ba.

And there I stood: Nice to meet you, Katy! My American flatmate had arrived yesterday already and she showed me the appartment. Except from a few little things, the appartment was fantastic (as you guys could already see on the pictures I posted on my blog before). Even though I couldn’t see everything, such as the view, in the dark. I installed internet on my pc and took the last available room.

En daar stond ik dan: Nice to meet you, Katy!  Mijn Amerikaanse appartement-genoot was gisteren al aangekomen en leidde me even rond in het appartement. Op een paar gebreken na was het dus echt fantastisch (zoals jullie eerder op de foto’s al konden zien hier op de blog). Ook al kon ik niet alles, zoals het uitzicht, goed zien in het donker. Ik installeerde internet en nam de laatste vrije kamer in beslag.

Unpacking bags? No time for that! We had to call the homefront via Skype, launch the first Facebook-post from Spain, and of course dinner! And found that Tiki Bar!! So I grap something out of my suitcase and we redressed. Went on the street! Gandia Nightlife? Yeah, Right?!! At 11PM we could hardly find any restaurant. For €8.50 we eventually had a “Menu del Día”, a terrible meal, but with 3 courses ánd a dessert ánd a drink included! Prices were okay though!

Koffers uitpakken? Daar was geen tijd voor! We moesten nog met het thuisfront Skypen, de eerste Facebook-post vanuit Spanje plaatsen, en natuurlijk avondeten! En die Tiki Bar vinden natuurlijk!! Dus nam ik snel iets uit mijn koffer en verkleden we ons. De straat op! Gandia Nightlife? Yeah, Right?!! Om 11u ‘s avonds vonden we maar moeilijk een restaurant nog. Voor €8.50 aten we uiteindelijk nog ergens een “Menu del Día”, een ranzig avondmaal, maar wel mét 3 gangen inclusief dessert én een drankje erbij! Prijzen vielen dus wel goed mee!

When we finnaly found the Tiki Bar, there only turned out to be a few locals and some youngsters. We ordered 2 cocktails and decided that we were or to late (it was 00.30AM) or too early. We think too early because most of the parties here start with a pre-flat-party but up til now we don’t realy know what the right answer is. At 3AM I eventually felt asleep, after a pretty busy day!, of which you just read the story. In the mean time it is 12.30PM, and we have to go to do some major groceries shopping and we still need to have breakfast… Viva España and her Tranquila-lifestyle!

Toen we de Tiki Bar vonden, bleken er enkel locals te zijn en wat plaatselijke jeugd. We bestelden 2 cocktails en besloten dat we oftewel te laat waren (het was 00.30u) en oftewel te vroeg. We denken het laatste gezien de meeste feestjes hier met een pre-flat-party beginnen maar tot op heden weten we het juiste antwoord nog steeds niet. Om 3u ‘s nachts viel ik uiteindelijk in slaap, na een toch wel bewogen dagje!, waarvan u hier het relaas net gelezen heeft. Inmiddels is het 12.30u, moet we mega-grote inkopen gaan doen en nog ontbijten. Viva España en haar Tranquilo-levensritme!

P.S.: While I was publishing this, I already know that we were really too early for the Tiki Bar, most of the people arrived after 1AM, just when we left. Katy and I bought our groceries by now for some €120 and we had Churros con Chocolate for breakfast on a terrace, for breakfast. And to all those who are planning to visit me in Spain: you will have to try these Churros, whether you like it or not! DELICIOSA!!! Hmmmm!

P.S.: Ten tijde van publicatie is het geweten dat we dus wel degelijk te vroeg waren voor de Tiki Bar, de meesten waren aangekomen na 1u, net toen wij het voor bekeken hielden. Katy en ik hebben inmiddels inkopen gedaan voor zo’n €120 en we hebben Churros con Chocolate gesmuld op een terrasje van een plaatselijke bar, als ontbijt. En aan al diegenen die mij komen bezoeken: aan die Churros zullen jullie binnenkort ook moeten geloven! DELICIOSA!!! Hmmmm!

Statement of the day:

BE SO HAPPY THAT WHEN OTHERS LOOK AT YOU, THEY BECOME HAPPY TOO!