I haven’t been writing my diary / blog since Saturday and it looks like an age ago, in positive sence though. There has happened so many things and it looks like I’m here already for weeks or something. I hardly can’t believe, it’s so busy – almost too busy – because I’m quite tired already, even though it is so fantastic out here! I’m also thankful to myself to have ‘fought’ for this opportunity. And I’m experiencing lots of great things. Of course I am very conscious about getting used to it soon, that things will becoming boring and that maybe I will even get a little bit homesick after a while. But everything starts with consciousness, as I used to learn someday…
Ik heb al niet meer in mijn dagboek / blog geschreven sinds zaterdag en dat lijkt wel een eeuwigheid geleden, in positieve zin dan. Er is al zoveel gebeurd en het lijkt wel alsof ik hier al weken ben ofzo. Ik kan het haast niet geloven, het is druk – bijna te druk – want ik ben al best heel moe, maar het is fantastisch! Ik ben mezelf zo dankbaar dat ik ‘gevochten’ heb om hier te geraken. En ik maak hier onwaarschijnlijk veel leuke dingen mee. Natuurlijk ben ik me er wel bewust van dat mijn klopje nog zal komen, eens het nieuwe eraf is en je begint terug te denken aan thuis ofzo. Maar alles begint bij bewustzijn, heb ik ooit geleerd…
Anyway, where did I finished my last post? Oh yes, Saturday afternoon more or less after a late breakfast and some shopping… Katy and I held a siesta, after I posted a blogpost, more or a less around 9 pm. After that we cooked dinner: a descent pasta with some improvising. Katy thought it was suprising how I make my sauce: light kitchen cream with tomato parts from a can and some Italian herbs, in combination with some chickenblocks, onion and garlic. That’s not how they used to do it in America, but there are more cultural differences, where we can laugh with fortunately. What we learned quickly about the Spanish culture – besides the word ‘tranquila’ – is to give each other 2 kisses everytime you meet: one on every cheek. Anyway, after our pasta we dressed up for a first fiesta, in one of the most famous discos of Gandia: Cocoloco, that gave a ‘closing party’, which means it will be the last party, which is a pitty. The club is going to move out and it’s not known by now where they are going to re-open and where exactly it will be. After we ate and got dressed, we went to a pre-flat-party around midnight: a sort of a warming-up in somebody’s apartment. We didn’t really know the person we were going to, the only thing we knew was that he invited all the Erasmus students and so also us. He putted it in our Facebook Erasmus Gandia group, with the address and stuff. (In this group we post all kinds of things like who has classes where, whether we can meet somewhere, where to meet, whether somebody can help you with something, and so on).
Bon, waar was ik gebleven in mijn vorige post? Oh ja, zaterdagmiddag ongeveer na een laat ontbijt en wat shoppen… Katy en ik hielden een siësta, nadat ik het blog-bericht postte, zo ongeveer tot 21u. Daarna hebben we gekookt: een geslaagde pasta met wel improviseren. Katy vond het verrassend hoe ik mijn saus maakte: light keukenroom met tomatenblokjes uit blik en Italiaanse kruiden, in combinatie met wat kippenblokjes, ajuin en look. Dat zijn ze niet gewend zo in Amerika, maar zo zijn er wel meer culturele verschillen, waar we gelukkig goed om kunnen lachen. Wat we al snel leerde over de Spaanse cultuur – buiten het ‘tranquila’ woordje – is mekaar twee kussen te geven bij elke ontmoeting: één op elke wang. Enfin, na onze pasta hebben we ons klaargemaakt voor een eerste fiesta, in de meest beroemde en beruchtste discotheek van Gandia: Cocoloco, die helaas een ‘closing party’ gaf, wat duidt op het laatste feestje. De club gaat verhuizen en het is nog niet percies gekend wanneer en waar ze zal heropenen. Nadat we dus gegeten hadden en aangekleed waren, gingen we rond middernacht naar een pre-flat-party: een soort van opwarmertje in iemands appartement. We kenden de persoon waar we naartoe gingen van geen haar of pluim maar het enige wat we wisten was dat hij alle Erasmus studenten vriendelijk had uitgenodigd met een uur en een adres erbij, in onze Facebook-Erasmus Gandia-groep. (Hierin posten we allerlei dingen zoals wie heeft waar welke les, kunnen we samen iets doen, waar spreken we af, kan er iemand mij helpen met iets, etcetera).
On our way to the appartment it became clear that Gandia actually becomes alive after midnight. Who ever goes on the streets before, is considered to be not knowing what building a party is. So there we went than.. With a bottle of ‘sidra’ towards Las Alondras (name of the apartment). There were almost 30 persons in one living room and it was so crazy: the whole table was full with booze and everybody was chatting in English and / or Spanish. Thé question of the night was: What’s your name, where are you from and since when are you here? With the result that after 30 times of the same kinds of conversations I forgot about everybody’s name, home country and arrival date, but fortunately we have something called Facebook on which you can easily recognize and find people because of their… Face! So good that I’m good at remembering faces! (I can also find these students on that Facebook Erasmus Gandia group, really a good tool so!).
Op weg naar dat appartement was het al snel duidelijk dat Gandia echt pas begint te leven na middernacht. Wie ervoor op straat komt, weet echt niet wat feestjes bouwen is. Dus daar gingen we dan maar… Met een fles ‘sidra’ richting Las Alondras (naam van het appartement). Er waren wel 30 mensen in één woonkamer en het was echt zot: de hele tafel vol flessen dranken en iedereen stond wat te kakelen in het Engels en/of het Spaans. De vuurvraag van de avond was: wat is je naam, vanwaar kom je en sinds wanneer ben je hier? Met als gevolg dat ik na 30 van diezelfde gesprekjes bijna iedereens naam, afkomst en aankomstdatum vergeten was, maar gelukkig is er dan zoiets als Facebook waarop je mensen weer kunt herkennen aan hun gezicht. Daar ben ik beter in dan in namen onthouden! (Ik vind al de studenten dus ook makkelijk terug op die Erasmus Gandia Facebook groep, echt handig dus!).
Around 2.30 AM we decided to go to a bar, no idea which one and where at that moment, but we just followed these folks… And why we didn’t go to Cocoloco right away? Well, because it’s NOT DONE in Spain to arrive at a party before 4AM, because there’s nothing to do / to see yet. So there we went, with our Erasmus-folks on our high heels, through the dark streets of Gandia, in which apparently there were way more people and cars during the night than during the day. By the time we arrived in the so called ‘Ukelele bar’ in the local outgoing district (like a Red Light District but with bars and without prostitutes), I couldn’t stand the pain anymore because of walking too long on high heels, that’s the result of the broken ankle. So fortunately Katy wanted to walk home with me to change shoes. Do you know the feeling? That when you really can’t enjoy a party because of needing to go to a bathroom when there is none? Of in this case, having a bad time with your shoes?! Well, we were both happy to go home for a while. But… We weren’t there yet!
Rond 02.30u besloten we naar een bar te gaan, geen idee de welke en waar op dat moment, maar we volgden de kudde maar… En waarom we niet eindelijk naar dat gigantische Cocoloco-feest gingen? Wel, omdat het NOT DONE is om in Spanje voor 4 uur naar een discotheek te gaan, want dan is er nog niets te zien / te doen. Dus daar gingen we dan, met onze Erasmus-bende op onze hakken, door de duistere straten van Gandia, waarin ’s nachts veel meer mensen en auto’s leken te zijn dan overdag. Tegen de tijd dat we aankwamen in de Ukelele bar in de plaatselijke uitgangsbuurt (percies een soort Red Light District maar dan alleen met bars en zonder prostituees), zakte ik al bijna door mijn benen van de pijn aan mijn voeten. Ik kan dus echt niet lang op hakken lopen, dat is het resultaat van mijn ooit gebroken enkel. Dus gelukkig wilde Katy even naar huis met me gaan om van schoenen te wisselen. Ken je dat gevoel? Dat je echt niet meer kan en dat je plots ook echt niet meer kan genieten van een feestje? Gewoon omdat je bijvoorbeeld dringend naar toilet moet terwijl er geen in de buurt is, of omdat je voeten dus zo pijnlijk aanvoelen? Wel, we waren dus allebei blij om even over huis te gaan. Maar… We waren er nog lang niet!
So even though it was just 10 minutes of walking, it looked like forever because of this pain! So Katy suddenly said, do it the American way, take out your shoes and just walk on your panties! You need to know there was glass everywhere so that was quite dangerous but I felt like I couldn’t do anything else anymore. Result: dirty panties and those panties of Katy were already broke: scratch in it! While walking we thought it might be the result of the Panty Rippers (rum+pineapple juice) we made earlier that evening in our house. KARMA???
Ook al waren het maar 10 minuten stappen, het leek een eeuwigheid te duren door die pijn! Dus zei Katy, do it the American way, take out your shoes and just walk on your panties! Moet je weten dat er overal glas ligt dus dat was super gevaarlijk maar ik kon niet anders. Gevolg: vuile panties en die panties van Katy waren al kapot gegaan: ladder erin! Al wandelend bedachten we dat het wel echt het resultaat moest zijn van de Panty Rippers (rum+ananassap), die we eerder die avond als opwarmertje na onze pasta maakten thuis. KARMA???
Once we changed our high heels into ballerina’s, we left for Cocoloco (finally!). There we were meeting the others again. Meanwhile it must have been around 4 AM and the streets were packed with people! It appeared that there even came people from Madrid to come to this party because it would be so great! So it’s not ‘just because’ that the Spanish version ‘Gandia Shore’ of the American tv-show ‘Jersey Shore’ is here in Gandia. So it is thé going out destination, so it seems. Not really my king of thing, but it really became an unforgettable and great night, and I just try to make the best out of it! And once you’re starting to dance, everything goes loose. Not only the legs, but also the needed alcohol!
Eens de hakken gewisseld waren naar ballerina’s, vertrokken we eindelijk naar Cocoloco. Daar zouden we de anderen ontmoeten. Inmiddels moet het dus rond 4 uur ’s nachts geweest zijn en de straten bleven maar meer en meer mensen vertonen. Naar het schijnt kwamen er zelfs ‘fuifbeesten’ van Madrid toegestroomd om dit gekke feestje mee te kunnen maken. Het is dan ook niet voor niets dat de Spaanse versie ‘Gandia Shore’ van het Amerikaanse televisieprogramma ‘Jersey Shore’ hier in Gandia is opgenomen. Het is dé uitgaansbestemming, zo blijkt. Niet écht mijn ding, maar al bij al werd het een te gekke avond, en heb ik gewoon geprobeerd om een klik in mijn hoofd te maken. En eens je dan aan het dansen bent, gaat alles lekker los. Niet alleen de benen, maar ook de nodige drankjes!
I think that we left around six or seven, because some of the guys started to get annoying, a little bit too loose, not only with their legs and drinks, let’s say. Especially Katy had a big time with it… You know, you can feel it when enough is enough! Fortunately there was this really kind Mexican student, Israel, who helped us to get rid of them and he walked us home safely. Oh, I almost forgot to mention that we became like friends with another American student, Anny! She’s so nice too! So as if it’s my destiny, I’m stuck with people from the continent of America. Haha! But I don’t mind at all! Good for me!!
Tegen een uur of zes / zeven, besloten we toch maar naar huis te gaan, want sommige jongens werden een beetje te los, niet alleen met hun benen en hun drankjes. Vooral Katy had er last van… Je weet wel, je voelt het wanneer het genoeg is geweest! Gelukkig was er een lieve Mexicaanse student, Israel, die ons er vanaf hielp en ons naar huis wandelde. We werden trouwens ook vrienden met een andere Amerikaanse studente, Anny. Dus leek mijn lot vast te zitten aan het Amerikaanse continent, wat mensen betreft. Haha! Good for me!
Once home, i wasn’t sleepy at all! So Katy and I talked about our crazy night, bad boys, good boys, things we like, things we hate, and other girls-stuff. We ended our conversation with a big hug and decided that we already really liked each other a lot! That’s how it supposed to be! 🙂
Eens thuis, had ik natuurlijk nog niet echt slaap! Dus babbelden Katy en ik nog even over de zotte nacht, stoute jongens, lieve jongens, dingen die we leuk vinden, dingen die we haten, en zo van die meidenpraten. We eindigden ons gesprek met een dikke knuffel en besloten dat we mekaar al echt graag begonnen te hebben! Zo hoort dat! 🙂
The next morning, or better to say the next afternoon in Belgian norms, I woke up around 2PM. Yeah, what did you expect?! A strong coffee later, I felt better and I didn’t have a hangover fortunately. We talked again via our favourite communication tool – Facebook – with our American friend Anny, that appeared to live just around the corner! We held a siesta on the beach and enjoyed the spring-sun. And to those who thought I was talking a lot, you haven’t seen these American girls yet!!! They never seem to stop, which is funny and it makes me look a little bit more silent! Did you ever imagine that?
De volgende ochtend, of beter gezegd middag in Belgische normen, werd ik wakker rond 2 uur ’s middags. Tsjah, wat had je gedacht?! Een stevige koffie hielp me er weer bovenop, en gelukkig had ik niet veel last van een kater. We spraken via ons geliefkoosde communicatiemiddel – Facebook – af met onze Amerikaanse vriendin Anny, die toevallig net om de hoek woont. We maakten er een siesta op het strand van en genoten van het lentezonnetje. Voor zij die dachten dat ik al een spraakwaterval was, je hebt die Amerikaansen hier nog niet ontmoet!!! Ze lijken maar niet uitgepraat te geraken, wat wel best leuk is en daardoor lijk ik voor eens de wat stillere te zijn! Waar gaan we dat schrijven?
By the time of sunset we went back home to prepare ourselves for a dinner somewhere in the neighbourhood. We went to an Italian restaurant and I ate a pizza for 6 euro. It doesn’t seem to get more expensive out here!
Tegen zonsondergang gingen we weer naar huis om ons klaar te maken voor een etentje ergens in de buurt. We gingen naar een Italiaans restaurantje en ik at een pizza voor 6 euro. Duurder is het hier niet! Ook bestelden we een jarra de sangria, een karaf dus voor 8 euro, die we gelukkig deelden want dat was een royale karaf, naar Belgische normen.
Around 9 PM we went to the €1-bar, yes! You’ve heard that right – where everything is €1 (on Wednesdays and Sundays). The other Erasmus-students would have their dinner there, and when I arrived and saw them eating, I have to admit that looked all pretty good for just €1, so we’ll have to try that later. But we certainly will, since I just arrived here! We ordered some drinks (also for €1) and ended up as the last people in the bar, playing some silly game called ‘yo nunca nunca’ (never have I ever…), some sort of shot-game in which you have to drink everytime that one of your table-mates makes a statement which is true for you. To give an example (that was really used): Yo nunca nunca… had sex with somebody while I was on Erasmus. Hmm, yeah… No comment! I don’t have to explain you guys that the ‘copas’ were empty very soon, certainly because our table had a lot of Turkish and Mexican people!
Omstreeks 9 uur ’s avonds gingen we naar de €1-bar, jawel je hoort het goed – waar alles €1 kost (op woensdagen en zondagen). De andere Erasmus-studenten zouden er hun avondmaal hebben, en toen ik hen zag eten, moest ik toegeven: het zag er best heel goed uit voor €1 per tapa, dus dat moeten we zeker nog eens doen. Maar dat zal er niet aan mankeren, ik ben hier nog maar pas! We bestelden gewoon wat drankjes (ook voor €1) en eindigden als laatsten in de bar door een onnozel spelletje “Yo nunca nunca…” (Never have I ever…), een soort shot-spelletje waarbij je moet drinken elke keer dat een van je tafelgenoten een uitspraak doet waaraan je moet geloven. Om een voorbeeld te geven (dat werkelijk gebruikt werd): Yo nunca nunca… had sex with somebody while I was on Erasmus. Tsjah… No comment! Ik hoef jullie niet te vertellen dat de copas snel leeg waren bij de meesten, zeker gezien onze tafel uit voornamelijk Turken en Mexicanen bestond!
Sunday evening I went to bed too late again, and I had drunk too much again too (even though I’m good at measuring what I can take and what I don’t, but anyway…). For the first time I also put my alarm on and I would have to wake up around 08.30AM because at 10AM Monday morning we would go to the university for the first time, to go and find the International Office, and the Sala de Conferencia because we would have our first Erasmus-meeting and some sort of an orientation in this new school. Almost forgot to mention that we came to Gandia to study and not only to make parties! 😉
Zondagavond lag ik bijgevolg weer veel te laat in bed, en had ik weeral veel te veel gedronken naar mijn persoonlijke normen (al weet ik het al bij al redelijk goed in de hand te houden, maar toch…). Voor het eerste zette ik ook een wekker en zou ik moeten opstaan om 08.30u want om 10 uur maandagochtend zouden we voor het eerst naar de universiteit wandelen, waar we het International Office moesten zien te vinden, alsook de Sala de Conferencia voor onze eerste Erasmus-meeting en een soort oriëntering in deze nieuwe school. Bijna vergeten dat we dus naar hier kwamen om te studeren en niet alleen om feestjes te bouwen dus! 😉
While I’m writing this it’s already mondayevening and the meeting is over. It was chaotic – but what else did we expect, we’re in Spain! – but everything went well. I thank that to my perfectionism I guess, because I prepared really well in Belgium, by looking up my courses, schedules and timetables already. I also had a sort of folder in which I put all my practical paperwork, so that really helped me through the morning. By 2PM it became clear that my first course would be at 3PM, Recursos Culturales. No idea what it was about, but we had to lunch first. Most of the students decided not to go to their first classes, even though the first ones are considered to be the most important ones in Belgium. You can imagine how I looked like a nerd!
Inmiddels is het maandagavond wanneer ik dit schrijf en is de meeting afgelopen. Het was chaotisch – wat hadden we anders verwacht in Spanje – maar alles is redelijk vlot verlopen. Dat dank ik aan mijn perfectionisme, dat ervoor zorgde dat ik mezelf redelijk goed voorbereid had op alles in België, door onder andere online mijn uurroosters al op te zoeken, alsook de vakken die ik kon volgen en de tijdstippen ervan. Ik had ook al een soort kaft met al mijn praktische papieren gemaakt, dus die heeft mij door de ochtend gered. Tegen een uur of twee was het duidelijk dat ik om drie uur mijn eerste les zou hebben, Recursos Culturales. Geen idee waarover dat zou gaan, maar eerst moesten we nog lunchen. De meeste studenten leken niet te gaan naar de eerste lesdag, ook al wordt die eerste les in België als een van de belangrijksten uit de hele semester beschouwd, en leek ik wel de nerd van de hoop te zijn.
So I had lunch at the Mexicans their flat, and afterwards ran like a crazy to the aula, where I arrived just in time to follow the course. Because if there is one rule I put up for myself, it is that I do not have to pass the class with great grades or something, but that I at least tried to give the best of myself and go for it. So this Erasmus-thing might be the time of my life, but I rather don’t want to see it as a wasted time in my studies. Let’s kick some ass, and VAMOS A SEGUIR TODAS CLASES ENTONCES! (Let’s follow all the courses).
Ik had dus snel mijn lunch bij de Mexicanen in hun appartement, en snelde vervolgens als een idioot naar de aula, waar ik net op tijd arriveerde om de les te volgen. Want als er één regel is die ik mezelf opleg, is dat ik niet perse hoef te slagen voor alle vakken, maar op zijn minst het beste van mijzelf ervoor moet geven. Dit Erasmus-gedoe mag dan wel de tijd van mijn leven worden, maar ik zou het later niet graag bekijken als iets dat ik zie als verloren tijd op studiegebied. Let’s kick some ass, en VAMOS A SEGUIR TODAS CLASES ENTONCES! (Laten we ervoor gaan, en laten we alle lessen volgen om te beginnen!)
Maybe nice to end this blog: the first course, in Spanish, with the local students and hardly any Erasmus-students, was quite alright. The teacher spoke clearly Spanish, to my biggest surprise – because you also have this really fast and weird speaking Valencianos – and the course contained more or less some interesting stuff, and understandable. The first unit was about cultural resources, how to maintain and protect it and so on. The teacher said that we would make 4 trips this semester: one to Palacio Ducal, an authentic palace here in Gandia, also one to the historical center of Valencia, and other things like a Monasterio or something: but I have no idea what to expect of it so far. It just looks fun! And I promise myself not to panic yet about it!
Misschien nog even leuk om af te sluiten: de eerste les, in het Spaans, met de lokale studenten en haast geen Erasmus-studenten, viel best goed mee. De docent sprak duidelijk Spaans, tot mijn geruststelling – want je het ook van die ratelslangen en lispelaars – en de inhoud van het vak was min of meer verstaanbaar en ook nog eens interessant. Het eerste thema ging over cultureel erfgoed, hoe het te bewaren en te beschermen enz. De docent zei dat we ongeveer 4 uitstappen zouden maken dit semester: onder andere één naar Palacio Ducal, een authentiek paleis hier in Gandia stad, alsook naar het historische centrum van Valencia, en nog een paar andere dingen zoals een Monasterio ofzoiets; maar ik heb geen flauw idee wat ik ervan mag verwachten. Het lijkt gewoon best leuk! En ik beloof mezelf om voorlopig niet te panikeren!
Right now we got the task to read the first chapter of a book, called “Gestión del patrimonio cultural”, which we would be able to find in the library of the university. I had a feeling about or not having enough books for everyone so needing to be the first one to get it, and I was right about it! There were only 2 books for the 40 students in that class. And as I was lucky by accident: I ran as if I was nuts to the library, which I appeared to encounter easier than the book itself – and when I finally went to ask where I could find this book at the information desk, some guys passed by and wanted to rent these 2 only books. I guess they must’ve seen how desperate I was, because they gave me one of their 2 books because they could share the other one, because they are flatmates. That was so kind of them! Isn’t that beautiful to end my second blog post from Spain?
We kregen de taak om het eerste hoofdstuk in een boek, genaamd “Gestión del patrimonio cultural” te lezen, dat we konden vinden in de bibliotheek van de school. Mijn buikgevoel was correct want ik bedacht me meteen: oeps, als we dat in de bibliotheek moeten vinden, gaan er of maar enkele exemplaren van zijn en moet ik zorgen dat ik er dus als de eerste geraak, of gaan er echt wel héél veel exemplaren moeten zijn van dat boek, want we waren toch ook met zo’n 40-tal studenten in die les. Buikgevoel bleek correct te zijn: er waren maar 2 boeken voor de 40 studenten. En alsof het een geluk bij een ongeluk was: ik zocht als een gek naar de bibliotheek, die ik uiteindelijk nog redelijk snel vond – in tegenstelling tot het eigenlijke boek – en toen ik naar de infobalie snelde om het ten slotte te vragen, kwamen er doodleuk even een stel jongens met de 2 enige boeken aangewandeld. Geluk bij een ongeluk dus, want de lieve jongens bleken ook flatgenoten te zijn, en besloten één van hun twee boeken aan mij te geven om uit te lenen. Is dat niet mooi om mijn tweede blog vanuit Spanje af te sluiten?
Let’s just call it a sign of prosperity, and the art of sharing.
Een teken van verdraagzaamheid, de kunst van het delen.
From Julie with Love 