Dear friends, family and blog-readers!
Dag lieve vrienden, familie en blog-lezers!
It is Thursday now, I am almost a week in Gandia: 6 days to be exactly! And oh jee, I can still not believe what is all happening here. It is – how they say it so beautiful in Spanish – “una maravilla”: a dream, a wonder! I decided for myself that if something would go wrong here, it would still be worth every second, this Erasmus-Experience, because the last 6 days have been one of the best from my life. And I am, as they say so beautiful in English “very excited” about what is coming next.
Het is inmiddels alweer donderdag, ik ben nu bijna een week in Gandia: 6 dagen op precies te zijn! En oh jee, ik kan het nog steeds niet geloven wat er allemaal gaande is. Het is zoals ze het in het Spaans zo mooi zeggen “una maravilla”: een droom, een wonder! Ik heb voor mezelf al besloten dat zelfs als er van alles mis zou lopen, het nog steeds de moeite waard zou geweest zijn, deze hele Erasmus-ervaring, want de voorbije 6 dagen voelen als één van de beste uit mijn leven. En ik ben, zoals men dat dan weer in het Engels zo mooi zegt “very excited”: heel opgewonden en nieuwsgierig naar wat er me nog allemaal te wachten staat.
Let me start by showing you some pictures of the Cocoloco party that appeared on their official Facebook-party:
Laat me misschien even beginnen met de foto’s van Cocoloco te tonen die op de Facebook-pagina van deze beroemde discotheek gepubliceerd werden:
You can see Murathan here, a Turkish Erasmus-student, with Katy, my flat-mate, and Hamit, also a Turkish Erasmus-student, and me.
Je ziet hier Murathan, een Turske Erasmus-student, met Katy, mijn appartement-genoot, en Hamit, ook een Turkse Erasmus-student, met mijzelf rechts.
As you can see, it was a very nice party!!!
Zoals je ziet, was het dus een leuk feestje!!!
Anyway, I don’t know exactly where I finished with my last story, but I believe I went to the €1-bar after publishing my last blogpost. This bar is actually called “Montaditos”. It means small breads, they are eaten as tapas. It became very nice again, I think these pictures can explain more than words:
Enfin, ik weet niet percies meer waar in mijn verhaal ik gebleven ben, maar ik geloof dat ik na het publiceren van mijn vorige blogpost nog naar de €1-bar, die dus in feite “Montaditos” heet. Dat duidt op kleine broodjes, die als tapa verorberd worden. Het werd uiteraard weer heel plezant, ik denk dat enkele sfeerbeelden hiervan, boekdelen spreken:
After again a late night with a lot of alcohol, Anna would pick me up around 10AM to go searching for a bank where she can cash her “cashier cheque”. So I was going to help her with the Spanish translation, not that my Spanish is that good, but I can make some better basic-phrases and some nice (desperate) smiles / facial expressions that explain some things. Anne and Katy, the 2 American girls, speak mainly English and for them it’s hard to do the Spanish. Their accent is quite heavy as well when they speak it… But anyway, it is easier said than done, because after visiting 5 banks, no one seemed to accept the cheque. Even opening a new bank account was a hard time for Americans. After a while we even visited some creepy money-transfer places and even there they couldn’t do it. Until we finally were told to go simply to “Correos” because they have Western Union. So our mission was succesfull after all, even though we didn’t find the smoothie that we were looking for all day. Guess there are no smoothies in Spain? So maybe we will have to make them ourselves! One of these days we’ll go on a fruit-quest (and searching for a blender).
Na een weer laat avondje waarin heel wat alcohol vloeide, stond om 10u00 ’s ochtends Anne al voor mijn deur. Ze had me gevraagd om met haar op zoek te gaan naar een bank in Gandia waar we vervolgens haar Amerikaanse “cashier cheque” zouden laten uitbetalen. Ik zou daarbij helpen met de Spaanse vertaling, niet dat mijn Spaans zo goed is, maar ik kon gelukkig welk met wat basis-zinnen en een lieve (wanhopige) glimlach/gelaatsuitdrukking een en ander verduidelijken. Anne en Katy, de 2 Amerikaanse meisjes, spreken voornamelijk Engels en het is voor hen nog heel moeilijk om Spaans te spreken. Hun accent weegt ook heel zwaar door dus vandaar… Maar bon, dat bleek allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, want de na zo’n vijftal banken af te lopen, bleek geen enkele bank haar geld te willen accepteren. Zelfs een nieuwe rekening openen bleek geen eitje te zijn voor de Amerikanen. Op de duur gingen we zelfs naar van die louche money-transfer huisjes en zelfs daar konden we niet echt veel verder mee. Tot we gelukkig op een gegeven ogenblik getypt werden om simpelweg naar de “Correos” te gaan (postkantoor), wat overigens vlakbij huis was. Daar zouden ze Western Union hebben, en zodoende was onze queeste volbracht. Onderweg zochten we nog naar een smoothie, of een dergelijk vers fruitdrankje, maar die zoektocht werd overigens niet zo succesvol. Geen smoothies in Spanje? Hmm, misschien moeten we ze dan zelf maar maken! Een van de dagen op fruit-jacht gaan (en een blender zoeken).
After a sandwich at home, Anne decided to go to university with me to follow the first course of Marketing Turístico, from 3.15PM until 4.45PM. normally, she would only follow English courses, but she decided to give the Spanish one a try because the English course offer is so little. During the course it became clear soon that she only understood like a quarter of what was said, and I understood like half of it, and so we sat there both with faces talking like: “Euuu, did you get that?!” I don’t have to explain you that Anne gave up her idea of following Spanish courses after that first lesson. Unfortunately I do not really have a choice, since my home university in Belgium wants me to do exactly the equivalent of the courses I should’ve followed in Belgium. So they have to be worth the same amount of ECTS (credits) and the courses should be equal: for example Art- en Culture History should be Recursos Culturales, Marketing and Market Research should be Marketing Turístico, Touristic Geografy should be Geografia del Turismo y del Ocio, and so on. In total I will take 30 ECTS, without taking count of the Spanish course of B1-level that I take here. They don’t even count for my bachelor degree! So I just do that course for myself, let’s say. Yeah, personal development gives an added value too, no?!
Na een boterhammetje thuis, besloot Anne vervolgens om met mij mee te gaan naar de eerste les Marketing Turístico, van 15.15 t.e.m. 16.45u. Normaalgezien zou ze enkel Engelse vakken volgen, in tegenstelling tot mij, maar omdat het aanbod klein is voor Toerisme-vakken, wilde ze dit toch even een kans geven. Tijdens de les bleek algauw dat zij ongeveer een kwart van wat er gezegd werd begreep, en ik ongeveer de helft, en dat we dus beiden koppen naar mekaar zaten te trekken zo van: “Euhm, did you get that?!” Ik hoef je dus ook niet te vertellen dat Anne na die les al meteen afhaakte en het toch maar bij haar Engelstalige vakken ging houden. Ik heb ‘helaas’ geen keuze, omdat mijn hogeschool in België het equivalent van mijn vakken en studiepunten hier in Spanje eist. Dat wil zeggen dat de vakken die ik normaalgezien in België moest volgen dit semester, ongeveer dezelfde moeten zijn hier: vb. Kunst- en Cultuurgeschiedenis wordt hier vervangen door Recursos Culturales, Marketing en Marktonderzoek door Marketing Turístico, Toeristische Geografie door Geografia del Turismo y del Ocio etcetera. In totaal neem ik dus 30 studiepunten op, met de Spaanse lessen niet inbegrepen want die tellen niet mee voor mijn diploma. Dat doe ik gewoon voor mezelf, zeg maar. Tsjah, persoonlijke ontwikkeling heeft ook een meerwaarde hé!?
Anyway, after this course I went to the campusshop to order a book for Marketing, because the teacher said – at least if I understood it correctly – that we could better buy it because we would use it a lot. So I ordered it. I also went to the library with Anne to show her the section of Spanish books. In the mean time I have a lot of books at home, but time to read them is another issue… 😉
Bon, na de les ging ik nog even naar de campusshop om een boek te bestellen voor Marketing, want de leerkracht zei – als ik het goed begrepen had tenminste – dat we het best aankochten omdat we het veel zouden gaan gebruiken. Dus bestelde ik het boek. Ik ging ook nog even naar de bibliotheek met Anne, omdat ik haar de afdeling Spaanse boeken wilde tonen. Ik heb ondertussen heel wat boeken in huis, maar veel tijd om er wat mee te doen, heb ik – zoals je kan lezen – nog niet gehad.
On our way home, Katy and I discovered a new supermarket, at – unbelievable but true – more or less 25 foot steps from our appartment and so we bought a carnaval heat and a mask, for €3 in total, there. So now we are ready for the upcoming Fallas (the most famous party week of Valencia and surroundings).
Onderweg naar huis ontdekten Katy en ik nog een nieuwe supermarkt, op – ongelooflijk maar waar – ongeveer 25 voetstappen verwijderd van ons appartementsgebouw en we kochten er beiden een carnavalshoed en een masker, voor zo’n €3. Zijn we toch al gewapend voor de aankomende Fallas (de bekendste feestweek van Valencia en omgeving).
Andrea, our Spanish ‘compañera’, had promised us to cook paella for the night, because I asked for it all the time. You have to know, Andrea is from the region of Alicante / Valencia, and her parents are typical Spanish I suppose, because of the way she acts: she comes home with a bunch of oranges, that her father took from ‘el campo’ (a field, in the nature), and her parents also worked in a restaurant so she really knows how to make a good paella! I was really listening, looking and tasting well while we were cooking the paella, and so with all this Spanish sounds and smells that flew through the kitchen, I don’t have to explain you what a great experience that was!
Andrea, onze Spaanse ‘compañera’, had ons beloofd om vanavond paella te maken, omdat ik er echt voortdurend achter vroeg. Je moet weten, Andrea is afkomstig uit de regio van Alicante / Valencia, haar ouders zijn volgens mij (ik heb ze nog niet gezien ofzo) echte typische Spanjaarden, want ze lijkt me een heel typische Spaanse, zo komt ze hier bijvoorbeeld met een mand sinaasappelen aan, die haar vader in ‘el campo’ (het platteland) heeft geplukt, en haar ouders hebben ook een restaurant uitgebaat. Zij weet dus wat paella maken is! Ik heb dan ook heel aandachtig geluisterd, gekeken en geproefd tijdens het koken, en met al die Spaanse klanken en geuren die door de keuken vlogen, hoef ik je niet te vertellen wat een prachtige ervaring dat ook dat weer was!
Andrea was not really happy at all with the result of her cookingskills, but I was super enthousiast, and I think Katy really liked it too. She never had a real paella before. The only thing I refused to eat is the rabbit! Something that can be a pet, I can’t eat! Bah! Andrea thinks that’s funny, because ‘conejo’ is used a lot here in the region. The meat here in Spain is also different, a little bit more rough that in Belgium. I had difficulties with cutting it, that rabbit! Maybe it was just something in my mind, that’s possible too! Yeah, and Katy, she was going to do the dishes, but now it is already “pasado mañana” and not “mañana” anymore, and so the dishes have covered the whole kitchen tablet by now. But who cares, this is Spain! Everything is “tranquila”! And maybe I should be a little bit more tranquila too…
Andrea was niet helemaal gelukkig met het resultaat van haar kookkunsten, ik daarentegen was superenthousiast, en ook Katy vond het percies wel lekker. Zij had nog nooit in haar leven paella gegeten. Het enige dat ik weigerde was het konijn! Iets dat een huisdier is, kan ik echt niet eten! Bah! Andrea vindt dat grappig, want ‘conejo’ wordt hier veel gebruikt. Het vlees hier in Spanje is ook wel heel anders, nogal wat groffer/ruwer dan bij ons. Ik had dan ook moeilijkheden om het fatsoendelijk te snijden, dat konijn! Misschien zat het tussen mijn oren, dat kan ook natuurlijk! Tsjah, en Katy, die ging de afwas doen, maar we zien inmiddels niet meer “mañana” maar al “pasado mañana” (overmogen) en die afwas heeft zich inmiddels over het hele keukenaanrecht verspreid. Maar ach wat, het is Spanje hier! Alles is “tranquila”! En misschien moet ik ook maar wat meer tranquila (rustig) worden…
Anne doesn’t seem to know how to write “paella” 😉 : proof!!!
Anne weet duidelijk niet hoe ze het woord “paella” moet schrijven: hier het bewijs!!! :
Wednesday, day 6 in Gandia, would be a strike day of the students and so everybody was posting on the Facebook group not to go to school. It would be unrespectful to the local students here, if you would go as an Erasmus student. It doesn’t show understanding for their local political instability. So I went with Katy, Anne and Ula (a supercool Polish girl that I also met here, also Erasmus ofcourse) to Gandia, we would go to discover the city and take the bus for the first time together. We walked through streets we never saw before and discovered lots of nice stores, bakeries and bars in the neighborhood of Grao de Gandia, an area next to Playa de Gandia, where we are living.
Woensdag, dag 6 in Gandia, zou het staking zijn onder de studenten en zodus werd er massaal op onze Facebook groep gepost dat we niet naar school moesten gaan. Het zou tenslotte onrespectvol zijn tegenover de lokale studenten hier, om als Erasmus student wél naar de les te gaan. Het getuigt niet van begrip voor hun politiek instabiele situatie. Dus ging ik met Katy, Anne en Ula (een supertof Pools meisje dat we hier leerden kennen, ook Erasmus uiteraard) richting Gandia, we zouden de stad gaan verkennen en voor de eerste keer de bus nemen. We wandelen door straten die we nooit eerder zagen en ontdekten dat er best leuke winkeltjes, bakkertjes en barretjes zijn in de buurt van Grao de Gandia, een buurt naast Playa de Gandia, waar wij wonen.
The American “chicas” (girls), wanted to go to the comercial center, with shopping malls, to buy local phones and SIM-cards. After visiting a few shoe-shops, we bought cellphones for €19, for the 3 of them. Really old-fashion models but they works, and who cares? It’s just for a while! I decided to keep my Belgian phone and number because the rates were equal to my ‘Vodaphone passport’ that I have in Belgium. So at this moment I don’t have a Spanish number, so far…
Op vraag van de Amerikaanse “chicas” (meiden), stapten we af bij het Centro Comercial (een soort industrieterrein met shopping malls, vergelijkbaar met Wijnegem Shopping), om lokale SIM-kaarten en GSM’s aan te schaffen. Nadat we enkele schoenwinkels bezochten, hebben we uiteindelijk die gsm’s toch bemachtigd en kochten de drie meiden elks dezelfde gsm van €19 per stuk. Echt heel retro modelletjes maar wat geeft het! Het is maar voor even hé! Ik besloot om mijn Belgische nummer te blijven gebruiken aangezien de tarieven om naar België te bellen even duur zijn dan met mijn Vodafone-tarief op mijn Belgische SIM-kaart, dus heb ik – voorlopig althans – geen Spaans nummer.
After we visited the biggest Carrefour supermarket I ever saw in my life, and where we bought a lot of stuff like make-up, school-stuff, badminton rackets and so on, it was already 1PM again and we decided to buy something for lunch to and go back home. We needed siesta! Really far we didn’t go so, in our trip to Gandia city, but we did take the public transportation and discovered the Mekka of supermarkets. Mission accomplished!
Nadat we vervolgens ook de grootste Carrefour die ik ooit in mijn leven heb gezien, bezochten en er vanalles gevonden hadden zoals schoonheidsproducten, schoolgerief, badmintonrakketten enzovoorts, was het alweer bijna 1 uur ’s middags en besloten we om wat eten voor de lunch te kopen en terug te keren. We waren toe aan een siësta! Echt ver zijn we dus niet echt geraakt in onze trip richting Gandia stad, maar we hebben wel het lokale openbare vervoer eens uitgetest en het Mekka van de warenhuizen gevonden. Ook deze missie was dus weer geslaagd!
When Katy and I got home with our bags, Andrea was home too. She said the was going to school, and I didn’t understand that well. I asked her about the strike and she said the was going anyway because her course was important! So I was shocked because of course, I didn’t want to miss my courses either, but she told me not to go! “Tranquila, no importa!”, she said. But I decided to ran as fast as I could, to save what could be saved. On my schedule I saw that I missed one course, and so the second course of the day I could still follow, it would be Gestión Publica at 5.30PM. So I would go to check it out… We walked to the campus with the 3 of us, because we had to pay rent. CASH. Everything cash. And all together, because otherwise it would be too complicated or something like that. I also paid my ESN-card (Erasmus student card), Andalucia Trip (for 14 February with Erasmus), and €13 for the Welcome Dinner this Friday in restaurant Il Borsalino, with open bar!! Very promising, no?!
Toen Katy en ik thuiskwamen met onze zakken, was Andrea ook thuis. Ze zei dat ze naar school ging, en ik begreep het niet goed. Ik vroeg haar omtrent de staking en plots zei ze dat ze wel naar school ging omdat de lessen belangrijk waren. Ik schoot haast in paniek omdat ik natuurlijk wel les had ook maar iedereen zei om niet te gaan! “Tranquila, no importa!”, zei Andrea. Maar ik besloot om toch even snel te checken wat er nog te redden viel. Ik zag dat ik maar 1 les gemist had, en dat ik de tweede les van de dag nog kon halen, om 17.30u zou ik Gestión Publica dan toch maar gaan volgen! Of toch op zijn minst gaan kijken of de les doorging. Maar we moesten toch sowieso nog richting de campus, omdat we dringend onze huur moesten gaan betalen. Dat is ook zoiets geks! Hier gebeurt dat nog allemaal cash, en bovendien moesten we met z’n 3’en tegelijk gaan omdat het anders te ingewikkeld was ofzo. Ik versta er niks van, want eerder deze week was ik al eens met Katy gegaan en hadden we elks ons geld bij cash, maar wilden ze het niet aannemen. Maar eind goed, al goed. Onze huur is betaald, alsook mijn ESN-lidkaart (Erasmus Student Network), mijn Andalucia trip (die doen we 14 februari met Erasmus) en €13 voor het welkomstdiner voor deze vrijdag in restaurant Il Borsalino, met open bar!! Dat belooft allemaal!
After paying everything, I checked whether we had course or not, and yes, the course was going on! Well, it would be from 5.30PM until 7.30PM but we only had 30 minutes of course! Everyting goes so weird here! I don’t know whether I really like that, because actually I need some structure in my life and I hope I will make it in this chaotic school structure. As they say in Belgium “not known, not loved”, but I repeat it once again: “tranquila” is thé word here, and I should just learn to adapt it, just like the language! Spain is not just a country, it is more a way of life!
Na dat betalen, ging ik dus even kijken of er nu wel of niet les was, en jawel hoor, de les ging door! Het is te zeggen, normaal duurde de les van 17.30u tot 19.30u maar na een half uur was het alweer afgelopen. Dat loop allemaal zo gek hier! Ik weet niet of ik het zo leuk vind, ik heb eigenlijk wel wat structuur nodig en hoop dat ik het wel ga redden want deze chaotische schoolstructuur is me toch nog wat “onbekend, onbemind”. Maar ik zeg het nogmaals, “tranquila” is hét woord hier, en ik moet het gewoon leren, net zoals de taal! Spanje is niet zomaar een land, het is meer een manier van leven!
So was home earlier than I expected and I was happy because I could use some rest. The last days have been so busy that I felt like I was living on my energy-reserves. Everything might be very ‘tranquila’, but it’s still “you only live once, viva la fiesta, viva la noche!”, this is Erasmus. YEAH! So yeah, why not, I would not be acting like an old lady, right? And also, it was dinner time, almost 9PM, and Wednesday: €1-bar time at Montaditos!!!! So went there again… The later it became, the more people got in the bar, it looked like thé place to be on Wednesdays! After too much “tinto de verano” (cheap version of sangria, but better than the beer here), the bars kitchen closed and the night would continue in El Varadero, another bar where there is party every Wednesday! I didn’t feel like going there, because they seemed to keep us busy all day everyday… And I was like let’s go home! I should’ve wake up early because I had class at 08.30AM in the morning on Thursday morning. But Ula, our Polish friend, and Israel, our Mexican friend, convinced me to stay another hour in El Varadero. So I looked on my watch and saw it was only 12 o’clock. Okay, one hour more! Ula was happy!
Ik was dus vroeger dan verwacht thuis en was eigenlijk wel toe aan een beetje rust. De voorbije dagen waren zo gevuld dat ik toch wel wat op mijn energiereserves aan het leven was. Maar hoe “tranquila” alles ook mag zijn, “you only live once, viva la fiesta, viva la noche!”, zoals het Erasmus-motto hier luidt. Dus ach ja, ik zou me toch niet als een ouwe tante gaan gedragen? En daarbij, het was etenstijd, het was bijna 9 uur, en bovendien woensdag: weet je nog wel – €1-bar-dag: Montaditos!!!! Dus daar gingen we dan maar weer… Hoe later het werd, hoe meer mensen er toestroomden in de bar, het leek wel de place to be, nee, het IS de place to be op woensdag! Na veel te veel “tinto de verano” (goedkope versie van sangria, maar in elk geval lekkerder dan dat bier hier), sloot de bar de keuken en zou iedereen naar El Varadero gaan, dat is blijkbaar de bar waar dan weer elke woensdag een knotsgek feestje is. Ik wilde het voor bekeken houden, en had zoiets van: op die manier houden ze de mensen wel bezig hé, er is elke dag wel wat ergens… Ik ga naar huis nu! Ik zou bovendien les hebben om 08.30u ’s morgens op donderdagmorgen. Maar Ula, onze Poolse vriendin, en Israel, onze Mexicaanse vriend, overtuigden me om nog één uurtje in Varadero door te brengen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het twaalf uur was. Oké, een uurtje dan! Ula sprong een gat in de lucht!
Once in El Varadero, I could not really enjoy the atmosphere. It was a nice bar though, but the partying became a little bit too much for me that moment. I was tired, and there had been too many alcohol so far and the empty-head-thing is just not my thing. I didn’t want to let myself be influenced by others, but at the same time I didn’t want to be the boring girl either. And these first moments together were so important to get to know everybody and make some friends. Because unfortunately, however you toss or turn it, you just get to know more people when you go out more, and this is the way that friendships are built here. I saw people flirting with each other and made up my mind about it, this nightlife was not very promising to me. So after a soda, I decided to go home on my own. I didn’t disappoint anybody, my hour in El Varadero that I promised to stay, was over.
Eens in El Varadero, kon ik niet echt genieten van het sfeertje. Het was een sfeervolle bar, dat wel, maar het feesten werd me toch even te veel. Ik was moe, er was al teveel alcohol gevloeid en dat leeghoofden-gedoe is gewoon niet mijn ding. Ik wilde me ook niet zo laten beïnvloeden, maar wilde tegelijk ook niet de saaie mie zijn, en deze eerste momenten samen waren belangrijk om toch de groep te leren kennen en wat vrienden te maken. Want helaas, hoe je het ook draait of keert, je leert gewoon veel mensen kennen wanneer je uitgaat, en vele vriendschappen worden hier toch wel gesmeed. Ik zag ook hoe Katy alsmaar meer flirtte met een aantal jongens en vond dit maar allemaal vrij bekrompen. Ik heb altijd al gevonden dat het uitgaansleven niet veelbelovend is, en dat is het ook. Dus na een cola’tje, besloot ik om naar huis te gaan. Ik had niemand teleurgesteld, mijn uur in Varadero was voorbij.
When I walked home through the streets of Playa de Gandia, I was proud of myself for not letting myself being influenced by the group and the atmosphere. I thought about how some girls remind me of friends I had before, but are not friends anymore because they don’t really seem to know limitations, selfrespect nor responsibility but do make themselves popular, and at the same time do build a reputation of… you know what I mean… Pff.. I always learned not to lean on somebody’s shoulder to feel better, but I couldn’t stand it. It was stronger than myself. I felt better than this, and thinking about the past made me realize how much I growed as a person through all these years. But I also thought it was a pitty that I felt this grown-up because that way I felt like I couldn’t party like crazy all night long. Tranquila, Julia, no pasa nada! Just relax, it doesn’t matter! And at 2 o’clock in the night my short night of sleeping could finally start.
Toen ik alleen naar huis wandelde door de straten van Gandia Playa, was ik trots op mezelf dat ik me niet liet beïnvloeden door de hele groep en de sfeer. Ik dacht aan Katy, aan hoe ze me deed denken aan vriendinnen van vroeger, vriendinnen die helaas geen vriendinnen meer zijn omdat ze geen grenzen kennen, geen zelfrespect noch verantwoordelijk lijken te kennen en zich daardoor wel populair maken, maar tegelijk ook een reputatie opbouwen van ? je weet wel… ? Iemand leerde me ooit dat je niet op iemands schouders mag leunen om jezelf beter te voelen, maar ik kon het niet laten. Ik ben beter dan dit, en ik was blij dat ik als persoon gegroeid was door de jaren heen. Al vond ik natuurlijk ook wel dat het jammer was dat ik me zo volwassen voelde, en niet gewoon mee tot kot in de nacht kon feesten als een leeghoofd. Tranquila, Julia, no pasa nada! Rustig maar Julie, het geeft niet! En om 2 uur ’s nachts begon mijn korte nacht van woelig slapen.
At 7AM the alarm woke me up. I hadn’t slept very well and didn’t feel too good either. I had a sore troath, but a lot of people seem to be a little bit sick here. Andrea was sick, and Katy had the sore throat too. So guess it was my turn now. When I went to the bathroom, suddenly I saw a boy walking outside Katy’s room and I couldn’t believe my eyes! We were only day 7!!!! I wasn’t sure how to feel about it, should I hate this or love this? ERASMUS????? Or was my roommate a little bit too flirty and too loose? I felt so responsible and guilty to leave her alone in the bar in the night, but on the other hand it was none of my business, so I should just let her live her life… She’s 20 years old too, and she knows what to do, right? Pff, what a start of that morning!
Om 7 uur ging de wekker. Ik had niet goed geslapen en voelde me niet al te best. Ik had wat keelpijn, maar daarover klaagden wel meerderen hier. Andrea was al wat ziek, en Katy had al wat keelpijn gehad, dus ja, nu was ik aan de beurt. Toen ik met een zwaar hoofd uit bed stapte, richting wc, zag ik plots een jongen van de wc naar Katy’s kamer lopen. Dit meende ze niet! We waren amper dag 7, het was al bijna te ver gegaan in Cocoloco op zaterdag, en nu, op amper dag 6 was het al zover!!! Plots brak er iets in mij, ik was teleurgesteld in haar. Ik zou het moeilijk hebben om nog respect te kunnen opbrengen voor iemand die ten eerste met iemand die ze amper kent zo snel naar bed te gaan, maar ik vond het ook ongepast dat de jongen haar niet naar zijn appartement had meegenomen. Hij had hier, in dit meidenflatje, niets te zoeken, toch?! Maar het ergst van al is dat ik me zo verantwoordelijk voelde om Katy te beschermen. Het leek alsof ik bij haar had moeten blijven, om het niet te laten gebeuren… Maar ach, was het dan niet haar leven? En was zij ook niet gewoon 20 jaar oud? Of moest ik dit maar normaal vinden? Want dit is toch Erasmus-life? Pfff, wat een begin van de ochtend!
Class started at 08.30AM and I arrived just in time. I hoped to meet somebody that I could talk too, about how I felt. So after my Geografy-course, I met Ula during Spanish course. I told her nothing about it during the cours, we had to work way too hard on some exercises there. Listening and writing… Yeah yeah, the real work had started here! No longer beginner-Spanish, no, this was the advanced stuff, we had to improve our Spanish skills now! I was so happy that the course was done, and decided not to start telling Ula about it right away. Ula seemed pretty happy about the night yesterday and so I said to here: “Do you want to know what happened this morning? I saw a boy walking inside Katy’s room! I think she slept with somebody.” And Ula said just something like: “Yeah, it’s Erasmus life!”. I assume she saw that I couldn’t place it in my mind, but I also noticed that she could deal with everything way better than I did. Maybe I should start to do that too… After we went to the International Office to deal with my paperwork – which obviously didn’t work out very well – we went talking a little bit in the patio. Ula told me that she used to have friends too that make her think like that and that she learned to let go of things, that people were responsible for their own lives and that it should stand in the way of her personal happiness. I was so amazed by the power of her personality, I really respected her a lot. I hadn’t seen a lot of girls like her – of the same age as I am – that were psychologically so constructive in their way of thinking. I knew now that I could talk to her, even though we did not always agree with each other. I think she also understood that I didn’t want to talk bad about anybody’s behavior or personality, but that I just cared a lot about people and how things go sometimes in life, and that she understood my feelings or responsibility and protection towards Katy. We decided to just leave it this way, and ignore what happened, pretend as if I never had seen anything. It was none of our business, and we should just enjoy our lives here. That’s for sure, and I realized I might be a little bit less egocentric than I thought I was!
De les begon dus om 08.30u en ik was net op tijd. Ik hoopte snel iemand tegen te komen die ik herkende om erover te praten. Ik wilde Katy helpen, ik wilde niet dat ze de reputatie kreeg van Erasmus-slet. Maar misschien was het al wel te laat. Of misschien dacht ze wel ware liefde gevonden te hebben? Was ze werkelijk zo naïef? Na de geografie-les, ontmoette ik Ula tijdens de Spaanse les. Ik zei haar tijdens de les natuurlijk nog niets, we moesten daar veel te hard werken. Luister- en schrijfoefeningen… Jaja, het echte werk was hier begonnen! Niet langer kleuter-Spaans, nee, nu moesten we ons beginnen te verbeteren. Ik was desalniettemin blij dat de les voorbij was, en besloot om er niet meteen over te beginnen. Ula leek nogal luchtig te praten over wat er gisteren gebeurt was: ik zei haar “Do you want to know what happened this mornign? I saw a boy walking inside Katy’s room. She slept with somebody!” en Ula zei “Yeah, it’s Erasmus life!” of zoiets. Ze zal waarschijnlijk wel gezien hebben dat ik er toch niet goed van was, maar ik zag dat ze het gewoon beter kon relativeren. Misschien moest ik dat ook wel doen, maar nadat we het International Office bezochten om mijn papieren in orde te brengen – wat overigens niet echt gelukt was – gingen we wat kletsen op de bank in de patio. Ula zei me dat ze vroeger ook zo’n vriendinnen had gehad en dat ze had geleerd om de dingen los te laten, dat mensen zelf verantwoordelijkheid voor hun leven moest opnemen en dat het haar geluk niet in de weg mocht staan. Ik was zo verwonderd door de kracht van haar persoonlijkheid, ik had echt respect voor haar. Zelden heb ik mensen van mijn leeftijd ontmoet die psychologisch zo constructief kunnen denken. Ik wist nu dat ik met haar kon praten, ook al waren we het niet altijd eens met mekaar. Ik denk dat Ula ook begreep dat ik niet wilde roddelen of prietpraat wilde houden, maar dat ik echt bezorgd was om Katy, en dat ze mijn verantwoordelijkheidsgevoel en beschermingsdrang begreep. We besloten dat als dit nog een stapje verder zou gaan, dit gedrag van Katy, dat we dan wel zouden ingrijpen, maar dat het eigenlijk onze zaken niet waren en dat we gewoon moesten genieten van ons leven hier. Dat is zo, maar misschien ben ik dan toch minder egocentrisch dan ik dacht!
At 12.30PM Ula and I went to a Yoga lesson. It was offered for free in the university. We would meet Anne and Katy here, because they would participate too. We thought that they wouldn’t show up anymore, but Katy did after all. I just pretend I didn’t see anything that morning, but I tried not to talk with her or something, because I also didn’t want to pretend or lie about things. After half an hour Katy left the yoga practice. Ula and I took the whole course and we both relaxed and stretched a lot. It was so nice! It was like I could really found a little bit of inner peace. I seemed to have lost that for a moment. Of course, we laughed a little bit too, because the course was in Spanish and I did not really understood everything, so when the trainer was not showing us what to do, I just sat there… 😉
Om 12.30u gingen Ula en ik naar de yoga-les. Die wordt hier wekelijks gratis aangeboden door de universiteit. We zouden Anne en Katy hier zien, want zij zouden ook komen. We dachten dat ze niet meer zouden opdagen maar Katy verscheen toch op het laatste nippertje. Ik deed alsof ik deze morgen niets had gezien en hield me wat afzijdig, ik wilde ook niet alsof doen. Na een half uur hield Katy het voor bekeken, en verliet ze de les. Ik en Ula volgden de rustige les verder en ontspanden tot en met. Het was echt heerlijk om elke spier op te spannen en vervolgens te ontspannen. Ik vond percies toch wel wat innerlijke rust. Natuurlijk werd er ook wel wat gelachen, want de les was in het Spaans en ik verstond er eigenlijk niet altijd veel van, dus als de lerares ons niet voordeed wat we moesten doen, dan zat ik daar maar wat. 😉
Even though I enjoyed this yoga, I still felt a little bit sick. My body was crashing, it had all been too much. Probably it was the resistance against all these new things that I wasn’t used to so far. So I went home for lunch. I was alone for a while, until Katy arrived. She accompanied me on the table and I decided not to start talking about it, even though that was hard for me. I wanted to test her and see if she would tell me by herself. And fortunately, she did tell me! I felt released and I was happy that she was just honest with me! But how much it was all against my nature of being, I had to pretend as if I didn’t see it… And I didn’t give a lot of comment about it at all, sometimes people have to walk their own path in life, you can’t do it in their place. That’s just not how it works. I just hoped that she knew I was there for her in case she needed somebody to talk about it. But the atmosphere between us got a little bit tensioned that day, and I felt as if there would come a moment that we might wanna talk about some things. But that’s something for later, for now we just won’t…
Hoewel ik genoten had van de les, voelde ik me steeds zieker worden. Mijn lichaam was op, het was te veel. Het was waarschijnlijk de weerstand tegen al deze nieuwe dingen die ik nog niet gewend ben. Dus ging ik naar huis voor lunch. Ik was even alleen, tot Katy weer thuiskwam. Ze schuifde mee aan tafel en ik zei nog steeds niets over wat ik wist. Ik wilde kijken of ze het zelf zou vertellen. Mijn vermoeden, wat ik overigens ook tegen Ula zei, klopte: met haar nachtelijk avontuur zou Katy aandacht willen verkrijgen, ze zou erover praten als een puber die voor de eerste keer een joint heeft gesmoord. En dat gebeurde ook: Katy vertelde dat ze een geheim had, en dat ik haar niet mocht beoordelen, dat ze nog nooit zo’n leuke jongen had ontmoet en dat ze heel goed gepraat hadden (wat overigens dus ook niet kan in een discotheek volgens mij, maar bon). Ik ging een beetje mee in haar leefwereld door de juiste reacties te geven en de juiste vragen te stellen. Ik had door wat zij zelf nog niet door had. Maar soms moeten mensen hun eigen weg gewoon bewandelen, je kan het niet in hun plaats doen. Zo werkt het nu eenmaal niet. Ik probeerde het gespreksonderwerp te veranderen en vroeg haar of ze mee naar school wilde stappen. Dat deden we. Ik voelde dat de sfeer tussen mij en Katy met de dag meer gespannen werd, en ik voelde ook dat er een moment gaan komen waarop we eens serieus gaan moeten praten. Maar nu niet, nog niet…
When I went back to school, some local students told me that there wouldn’t be class from Marketing today, because the teached appeared to have posted it on the online school platform, which I didn’t check because I didn’t have access to it yet. So I went back home, and was happy to get some rest. I just went quickly to the library and the copy center, and on my way home I went to ask some things in the real estate agency. I asked them for sheets, a cutting board and I told them one of our door handles was broken. And yes, I did it, all by myself, in Spanish! Well, with a lot of sign language that came along with it! But hey, it’s only day 6 in Gandia, so there are still 144 to go!!!
Toen ik aan mijn leslokaal arriveerden, vertelden enkele lokale studenten me dat er geen Marketing zou doorgaan vandaag, de leerkracht had blijkbaar een bericht op het online schoolplatform gezet. Maar omdat ik er nog geen toegang toe heb, had ik het niet gelezen. Ik zou dus maar terug naar huis gaan, en was best blij want ik moest dringend wat rusten. Ik ging nog snel naar de bibliotheek en liet een aantal papieren kopiëren, en onderweg naar huis passeerde ik langs ons immobiliënkantoor om een extra paar lakens te vragen, en om te zeggen dat een van onze deurklinken kapot was. En jawel hoor, ik deed dat alles met glans in het Spaans! Alez, het is te zeggen, met de nodige gebarentaal erbij. Maar ach wat, we zijn nog steeds dag 6 in Gandia, het dat wil zeggen dat ik er nog ongeveer 144 te gaan heb!!
Once home I did a huge siesta, that ended when the handyman knocked our door. He came to repare the door! I felt terrible after I woke up and I was like turning around by bed for a while. Andrea gave me the medicins the doctor gave her, and it made me feel a little bit better. Andrea is really sweet, I think I really like her. And Katy too of course, no matter what happened, ánd that she still hasn’t done the dishes of our paella-dinner. Haha!
Eens thuis hield ik een diepe siesta, die ophield toen de klusjesman aan de deur stond. Hij kwam de klink repareren. Ik voelde me barslecht toen ik opstond en hing een tijdje rond mijn bed te draaien. Andrea gaf me zo’n oplosbaar vies medicijn waardoor ik me vervolgens wel weer wat beter voelde. Andrea is echt wel lief, ik denk dat ik haar echt wel mag. En Katy natuurlijk ook, ongeacht het hele gedoe, én dat ze de afwas van onze paella-avond nog steeds niet gedaan heeft. Haha!
So tonight I made my own version of Fajita-chicked with tortilla’s and rice, as I am used to do it at home, and the girls thought it was delicious. Anne came again for dinner, it looks like an American soap here, sometimes. I just try to speak only Spanish with Andrea, and with the Americans I speak English, because their Spanish is not so good yet. After again, a very late dinner, I suddenly really longed for ice-cream! I haven’t had it since I’m here and so I convinced Anne and Andrea to go with me to the Burger King in front of our door, to get some soft ice, hmmmm!!! And Katy, yeah, she stayed home to do the dishes finally! 😉
Ik maakte vanavond mijn eigen versie van Fajita-kip met tortilla’s en rijst, zoals ik dat thuis gewend ben, en de meiden vonden het heerlijk. Anne kwam ook weer avondeten, het lijkt hier wel een Amerikaanse soap, soms. Ik probeer nog steeds enkel Spaans te spreken met Andrea, en met Anne en Katy praat ik Engels, omdat zij nog niet zo goed Spaans kunnen, en het ook niet echt willen spreken tijdens het “babbelen”. Na het – weeral zeer laat – avondmaal, had ik plots zo’n zin in een ijsje, dat ik Anne en Andrea overtuigde om even mee naar buiten te gaan om een ijsje te gaan eten. Op alsook 25 voetstappen van ons appartement is een Burger King waar je heerlijk softijs kan krijgen, hmmmm!!! En Katy, tsjah, die deed vanavond de afwas!! 😉
Buenas noches!
From Julie with Love 