With a friend in Valencia

2013-02-21 >>> 2013-02-25

Karine (my friend) came to visit me. >>> Karine (mijn vriendin) bracht me een bezoekje. Thursday >>> Donderdag

Today Karine would fly with Iberia to Valencia to visit me, but there was a strike at Iberia’s company and so we didn’t know if she would make it here. I believe our wishful thinking helped, because she didn’t notice anything about the strike when she was checking in and flying… She arrived right on time and I picked her up at the trainstation of Gandia after school.

Vandaag zou Karine met Iberia richting Valencia vliegen om me een bezoekje te brengen, maar Iberia staakte deze week en dus bleef het in spanning afwachten of ze wel zou komen. Ik geloof dat ons positief denken een beetje geholpen moet hebben, want van staking was er blijkbaar bijna niets te merken. Ze landde dus mooi op tijd en ik pikte haar na school op in het treinstation van Gandia.

We took the bus home and dropped her luggage. She also brought me a small suitcase with some stuff that I missed here, some summer clothes (that I cannot wear yet unfortunately). After that I had to go quickly back to school to return my books to the library. I was late! Excellent moment to show my friend our beautiful “Universitat Politecnica de Valencia Campus Gandia”!

We namen de bus naar me thuis en dropten haar valies. Ze had ook een klein koffertje bij met allerlei spullen die ik nog ontbrak hier, onder andere heel wat zomerse kledij (die ik helaas nog niet kan dragen nu). Daarna moest ik even naar school om mijn boeken in de bibliotheek terug te gaan brengen. Ik was al te laat! Goede gelegenheid dus om mijn vriendin ook eens te laten zien hoe prachtig en modern de “Universitat Politecnica de Valencia Campus Gandia” wel niet is! After that we ate an Ensaimada (sort of sweet cookie from Mallorca) on a terrace and we enjoyed the beautiful spring sun. We bought some bottles of wine in Carrefour for the night and some things from breakfast the other day. Andrea promised us to cook something Spanish for all of us. How sweet!

Daarna aten we een Ensaimada (soort van Mallorcaanse koffiekoek) op een terrasje en genoten we van het heerlijke lentezonnetje. We kochten nog enkele flessen wijn in Carrefour voor vanavond en wat ontbijt voor de dag erop. Andrea had beloofd iets Spaans te koken voor ons allen. Wat lief!

Once “home” in our appartment here, I joked that Karine has actually already seen my whole neighborhood because there was not more than this school, the bakery and the Carrefour because it’s still winter. Hahaha!

Eens “thuis” in mijn appartementje hier, grapte ik dat Karine eigenlijk al heel mijn dagelijkse leefomgeving had gezien want veel meer dan de school, het bakkertje en de Carrefour is er niet echt open in de winter. Hahaha!

By the time it was 9 o’clock in the evening, we were hungry and Andrea showed us some of her cooking talents. This time she didn’t make paella but “Fideua”, similar but with small pasta in it and it turned out to be the specialty of Gandia. We’re learning something every day! As an apetizer Andrea made some real, authentic “tortilla de patatas” and that was almost even more delicious than the Fideua itself. It became a very cosy and nice evening with Katy (roommate), Anne (neighbor), Andrea (chef of the kitchen / roommate) and our guest Karine.

Tegen 21u was het etenstijd en had Andrea dus haar kook-toverkunsten nog eens bovengehaald. Dit keer maakte ze geen paëlla maar “Fideua”, gelijkaardig maar met kleine pasta’s en blijkbaar dé specialiteit van Gandia. We leren dus elke dag iets bij! Als aperitief maakte Andrea bovendien ook nog een échte, authentieke “tortilla de patatas” en die was bijna nóg lekkerder dan de Fideua. Het werd dus  een gezellige avond met Katy (kamergenoot), Anne (buurmeisje), Andrea (kokin van dienst / kamergenoot) en onze genodigde Karine.

Friday >>> Vrijdag

The next morning we woke up early to go discovering Gandia, before I would have to go to school at 3PM. It’s so cool that classes start so late here, than you can really do something during the day!

De volgende ochtend stonden we op tijd op om Gandia verder te gaan verkennen, alvorens ik naar school moest om 15u. Best wel handig dat de lessen hier vaak zo laat beginnen, dan heb je nog iets aan je dag! We walked via the beach to the peer and the yacht port, and made some tourist-pictures at the Buddha-monuments on the beach. I sent Karine a message before she came, with one of these Buddha’s on the picture, and as text: “Gandia is waiting for you. Namasté”. And finally she was here!

We wandelden via het strand naar de pier en de jachthaven, en maakten even nog wat toeristen-kiekjes bij dé Boeddha-beelden op het strand. Ik had Karine al een berichtje gestuurd met één van die Boeddha-beelden op de foto, met als tekst: “Gandia is waiting for you. Namasté”. Eindelijk was het dus zover! We walked al the way down to the end of the peer, and that was also my first time to do that. It kept on going, this road, because you are litteraly walking into the sea, which causes a lot of strong breeze, but once you reach the end, you have this amazing view and a feeling of being in the middle of the ocean… Oooh, God, life can be good here!

We wandelden helemaal tot het einde van de pier, en dat was voor mij ook de eerste keer. Het bleef maar duren en je wandelt letterlijk recht de zee in, waardoor er plots wel een ongewoon sterke wind opsteekt maar eens je op het einde bent en dat prachtige uitzicht hebt, aangevuld met het gevoel van letterlijk middenin de zee te belanden… Ooooh, tsjonge, wat kan het hier toch zalig zijn!      With a strong breeze in our back we walked back to the civilised world, where we wandered via some shops looking for a good terrace to lunch. Again on a terrace… That’s how it goes here! Oooh, God, I repeat it, life can be good here! Hihihi…

Goed uitgewaaid wandelden we terug tot de bewoonde badplaats-wereld, wandelden we nog even langs wat winkeljes en zochten we een terrasje waar we zouden lunchen. Opnieuw op een terrasje… Zo hoort dat hier! Oooohh, ik herhaal het, wat kan het hier toch zalig zijn! Hihihi… Unfortunately than came the sadder part of the story: I had to go to school, and so I picked up my stuff at home and went to the course of 3PM. I gave the key of my flat to Karine so she could do whatever she liked… At 7PM my classes would be finished. So while I was learning more Spanish in French course than French, she was reading a book on the beach! And while I was listening to a seminary about “gestión publica” in Oliva, Karine discovered the city of Gandia, where she bought a pair of shoes for €10 on sale. Yeah! That’s life I suppose… 😉

Helaas kwam dan het minder leuke stukje: ik moest naar school vertrekken, en dus pikte ik mijn schooltasje op thuis en ging ik omstreeks 15u naar de les. Ik gaf Karine mijn sleutel even zodat zij kon kiezen wat ze terwijl deed… Om 19u zouden mijn lessen gedaan zijn. Terwijl ik dus in de Franse les weeral meer Spaans dan Frans bijleerde, zat Karine een boek te lezen op het strand! En terwijl ik luisterde naar een seminarie over de “gestión publica” in Oliva, ging Karine op verkenning in het stadje van Gandia, waar ze een paar schoenen voor €10 in de solden op de kop tikte. Tsjah! Dat is het leven zeker. 😉 After school I saw her back in the appartment and we made ourselves ready to go for dinner outside. I hadn’t done that a lot since I was here so I asked my Polish friend Ula for advice. She would go with us for dinner, so that way my friends get to know each other too, in stead of hearing about eachother all the time…

’s Avonds zagen we mekaar terug in het appartement en maakten we ons klaar voor een etentje buitenshuis. Dat had ik zelf ook nog niet vaak gedaan hier dus vroeg ik mijn Poolse vriendin Ula om raad. Zij zou ons dan ook vergezellen zodat mijn twee vriendinnen mekaar ook eens leerden kennen, in plaats van altijd over mekaar te horen vertellen…  We ended up in a supernice fish restaurant near the port and probably we had some of the best paellas in Valencia and surroundings, and we enjoyed the good life and a bottle of Cava. Oooh, I repeat it, life can be good here!!! 😉

We eindigden in een supergoed visrestaurantje nabij de haven waar ze hoogstwaarschijnlijk één van de beste paëlla’s in Valencia en omstreken maken, en genoten van het goede leven en een flesje Cava. Oooh, ik herhaal het, wat kan het hier toch zalig zijn! 😉 After dinner we decided to drink a coffee at Ula’s place, but on our way we bumped into a spontanuous party on a terrace with great atmosphere and silly music: we decided to stay and drink something here, and enjoyed the presence of some weird but funny people that danced around all the time. Very nice to end the day like this!

Na het diner besloten we om bij Ula thuis een koffietje te gaan drinken, maar onderweg naar haar thuis stuitten we op een terrasje met een super-sfeer en live muziek: we besloten om dus hier maar iets te drinken en genoten van de aanwezigheid van enkele goedgeluimde dorpszotten die hier hun energie openlijk weg wisten te dansen. Heerlijk om naar te kijken en de perfecte afsluiter van een geslaagde dag!  (I’m sorry my friend but I had to post this picture on my blog. Hahahahaaha, couldn’t stand the feeling… 😉 )

Saturday >>> Zaterdag

Logically as it is, the morning went slow and difficult after going out that late on friday, and the weather was not helping us either. It was almost storming with strong breeze and tick raindrops. Good that we went to Valencia today, Karine and I. Hopefully the weather was better there! We took the train that brought us in 55 minutes to the center of Valencia.

Logischerwijs verliep de ochtend wat moeizamer na een laat avondje uit op vrijdag, en ook het weer wilde niet echt mee. Het stormde als het ware met sterke windstoten en dikke regendruppels tot gevolg. Goed maar dat we richting Valencia vertrokken, Karine en ik. Hopelijk was het daar beter weer! We namen de trein die ons in 55 minuten in de kern van het historische stadscentrum bracht. Around noon we walked with our luggage through the center, in search of our hotel where we would stay 2 nights. We drank some coffee, and ate “Churros con Chocolate”. That couldn’t be missing on our trip! And I found it funny how the most tourists don’t like to drink this tick chocolate milk because it is too strong, but I just love it! Just as the mopping in the house here, I like to clean this way more than our silly Belgian way! Hahaha, Viva España!

Omstreeks 12 uur ’s middags wandelden we dus met onze bagage door het centrum, op zoek naar het hotelletje dat we voor 2 nachten hadden geboekt hier. We dronken nog een koffietje, en aten – op mijn aandringen – nog ergens “Churros con Chocolate”. Dat mocht niet ontbreken op deze trip! En ik blijf het grappig vinden hoe de meeste niet-Spanjaarden de dikke chocoladepap weigeren op te drinken omdat het veel te sterk is, maar ik vind het heerlijk! Net zoals dweilen met de Spaanse mopper-stok (hoe noem je dat eigenlijk deftig?): ik vind dat véél beter en aangenamer dan onze Belgische dweil rond een aftrekker. Misschien was ik wel een Spaanse in een vorig leven ofzo?! Hahaha. Viva España! Next we walked further to our hotel, where we were very suprised to have a balconny too. Beautiful building, not supercheap but very nice to stay in a princess-bed again: giant, fluffy, soft, good bottom, a lot of pillows and extremely white sheets. Hmmm!

Vervolgens liepen we richting hotel, waar we zeer blij waren met onze kamer mét balkonnetje. Prachtig gebouw, niet supergoedkoop maar wel leuk om nog eens in een prinsessenbed te kunnen slapen: groot, heel donzig en zacht, goede matras, veel kussens en krakende witte lakens. Hmmm! After checking in and looking at our pretty hotel room in hotel ‘Ad Hoc Monumental’ it was time to explore the city: we only had 2 days to see Valencia and so we were planning to see the historical part today + doing some shopping, and on sunday we would see the modern part and do some terraces and relax.

Na dat inchecken en bewonderen van ons charme-hotel “Ad Hoc Monumental” was het tijd voor dé grote City-Tour: we hadden maar 2 dagen om Valencia te zien en dus was het plan min of meer om vandaag het historische stadscentrum te zien + een beetje te gaan shoppen, en morgen (zondag) het moderne gedeelte te bezoeken en wat te terrassen.

We walked first back to Plaza de la Virgen, where we took a look at the Cathedral. After that we wanted to lunch and so we ate a perfect pasta for €8 somewhere near the cathedral, and again: on a terrace. The weather was different fortunately in Valencia, but the temperatures were still very low comparing to other days.

We wandelden dus eerst terug naar Plaza de la Virgen, waar de een kijkje namen in de Kathedraal. Daarna beseften we dat we wel eerst moesten lunchen en aten we een ongelooflijk pasta’tje voor €8 met zicht op de kathedraal, en wederom: op een terrasje. Het weer was dus gelukkig wat beter in Valencia, maar de temperaturen waren wel aanzienlijk gezakt tegenover de vorige dagen.

After lunch we headed for Mercado Central, a big marketplace where everything is sold in the ‘authentic way’… But unfortunately it was closed at this time of the day (it was 2.30PM already) and the market was during the morning.

Na de lunch trokken we richting Mercado Central, een grootse overdekte markt met alle mogelijke koopwaren die er verhandeld worden op “authentieke wijze”… Maar helaas was het handelen op dit uur al afgelopen (het was al 14.30u ofzo) en de markt was ’s ochtends.

On the opposite site of the street we visited La Lonja, a very important silk house in history of Spain, I suppose. It is also one of the better examples of gothic architecture in Europe.

Aan de overkant van de straat bezochten we La Lonja, een belangrijk zijdehuis uit de geschiedenis. Het is tevens een van de mooiste voorbeelden in Europa van gotische architectuur.

Our trip continued with a walk via the more busy are around Plaza del Ayuntamiento, where we saw the cityhall.

Onze tocht vervolgde met een bewondering van het drukkere Plaza del Ayuntamiento, waar we het stadshuis bewonderden.

After some searching and discussing where we had to go, we finally found the Ceramic Museum, with a very special frontdoor. We took a look inside this baroque palace and continued the citytour.

Daarna was het even zoeken en overleggen, waar we net heen moesten… Maar we vonden uiteindelijk toch vrij eenvoudig het Keramiekmuseum, met een wel heel speciale gevel. We namen een kijkje binnenin dit barokke paleis en zetten vervolgens onze tocht verder.

Now that we had seen all the important highlights, it was time for shopping! Herefor, we headed to the neighborhood around Mercado de Colon, also a very nice building.

Nu we alle belangrijke highlights hadden gezien, was het tijd voor shopping! Hiervoor trokken we naar de buurt rond de Mercado de Colon, ook nog een heel mooi gebouw.

After all that shopping, and not too many purchases (good for my budget!), we were exhausted. We walked back to the hotel for a late siesta and a refreshing shower.

Na heel wat gewinkel, en al bij al weinig aankopen (goed voor mijn budget!), waren we uitgeteld. We wandelden terug naar het hotel voor een late siësta en een verkwikkende douche.

But that last topic got a different effect: when Karine stepped out of the shower, some water flowed to the river and she slipped. She felt forward and couldn’t grip to anything, and so she felt on her cheek. First I kind of laughed with it, because it looked so dumb and silly?! But after less than 5 minutes her cheek got very tick, it was a bump I had never seen before… And so I asked the receptionist to call a doctor for us. But they took it seriously and send us an ambulance, which made us end up in the hospital of Valencia. They decided there to make some photos of her hand, cheek and neck. And they controled if she didn’t have a concussion. The conclusion was that she should go to the hospital in Belgium as soon as she got back to do further tests on this cheek, because they couldn’t see it really, but they thought it was not broken. She just got a lot of medicins to stop the pain and stuff, and every 10 minutes she had to put ice on it. And she had to rest a lot of course!

Dat laatste kreeg een andere uitwerking: toen Karine uit de douche stapte, was er water langs het douchegordijn naar de marmeren vloer gestroomd en schoof ze uit over deze vloer. Ze viel naar voren omdat ze haar niet meer kon vastgrijpen, en viel recht op haar kaak. Eerst lachtte ik het een beetje weg, want ja, dat is grappig en dom gedaan, toch?! Maar na amper 5 minuten werd de kaak ongelooflijk dik, het was een bult die ik nog nooit had gezien… En dus vroeg ik aan de receptie om een dokter te sturen. Maar die namen het ernstig en zenden ons een ambulance, waardoor we nog geen half uur later in het ziekenhuis van Valencia op de spoedafdeling belandden. Men besloot er om platen te nemen van haar verstuikte hand, dikke kaak en geraakte nek. En ze controleerden ook uitvoerig of ze zeker geen hersenschudding had. Het verdict luidde dat ze in België zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis zou gaan voor verder onderzoek van die kaak, omdat ze dat niet konden zien, maar ze dachten dat het niet gebroken was. Ze kreeg nog veel pijnstillers en moest elke 10 minuten ijs op haar verdikte kaak houden. En goed rusten natuurlijk!

That was inmediatelly the end of the night, and all the pleasure seemed to be really far that moment. It became a long, sleepless and sad night, with a lot of ice…

Dat was meteen het einde van de avond, en heel wat plezierige gevoelens smelten als ijs voor de zon. Het werd een lange, slapeloze en droevige nacht, met veel ijs enzovoorts.

SUNDAY >>> ZONDAG

Fortunately Karine felt a little bit better, and we could enjoy the breakfast in the hotel. We were very hungry after this last evening without dinner. After breakfast Karine rested some more, and I saw how every hour of the day the color of her cheek changed from blue, to purple, to brown, to … We slept some more until 3PM. I have to say that I used this ocassion to sleep and rest a lot too, because it had been busy times since I was here. In that way, it was like an opportunity to me.

Gelukkig voelde Karine zich een beetje bekomen van het ongeval, en konden we samen van het heerlijke ontbijtje gaan genieten in het hotel. We hadden wel honger na een avond zonder diner. Na het ontbijt rustte Karine opnieuw wat verder, en ik keek toe hoe elk uur van de dag de kleur van haar kaak veranderde van blauw, naar paars, naar bruin, naar … We sliepen dus maar wat verder tot ongeveer 15u. Ik moet zeggen dat ik van deze gelegenheid ook wel genoot om eens bij te slapen en uit te rusten, want het waren al drukke tijden geweest sinds ik hier was. Ik had er dus al bij al “geluk bij een ongeluk” door.

After al this resting, and talking in bed, we decided to take a break and go to the modern part of the city. We should take the bus uptil there, and if Karine felt very bad suddenly, we would take the taxi back. Good plan! We walked relaxed through “La Ciudad de las Artes y las Ciencias” where we looked at the marvelous buildings. And we took a lot of photos.

Na al het gerust, en gebabbel in bed, besloten we om even naar het moderne stadsdeel te gaan. We zouden de bus nemen tot daar, en als Karine zich plots heel slecht voelde, zouden we de taxi terug nemen. Goed plan! We wandelden dus op het gemak door “La Ciudad de las Artes y las Ciencias” met allerlei prachtige gebouwen. En we namen heel wat foto’s.

I also took photos from Karine in a way you could not really see that she had something going on at her cheek-area, because she was wearing big sunglasses so people would not be scared of her. Hahaha, she looked like a victim of domestic violence!

Ik nam ook foto’s van Karine op zo’n manier dat je bijna niet kon zien dat er iets aan haar kaak / oog was, want ze had ook een zonnebril opgezet om de mensen niet af te schrikken. Hahaha, ze leek wel een slachtoffer van huiselijk geweld!

   

The sun was shining and it was enjoying. Karine felt a little bit better and we didn’t have to take the taxi back. On the contrary: we took the bus back towards the historical part of town and had lunch in a local tapabar! With sunglasses on, the whole time… 😉

Het zonnetje scheen en het was genieten. Karine voelde zich een beetje beter en we hoefden zelfs geen taxi terug te nemen. Integendeel: we namen de bus terug richting historisch stadscentrum en lunchten in een plaatselijke tapabar! Mét zonnebril op, de hele tijd… 😉

When we walked back to the hotel there were a lot of people on the street, and apparently today was the beginning of “Las Fallas”, which supposed to start somewhere in March…? But anyway, from our balcony I could enjoy music, firework and festivities while Karine rested some more. Around 9PM we went to another tapabar in town, a little bit hidden in a small street but really worth searching for it: La Bodeguilla del Gato. And it became a late night with too much food, drinks and deep conversations, like only Karine and I can hold them together. Even on our way back to the hotel and in our pyjama’s in bed we kept on talking, until we finally felt asleep at 2AM in the night…

Toen we terug naar het hotel wandelden waren er heel wat mensen op de straat te bespeuren, en blijkbaar was vandaag al een startfeest van de befaamde “Fallas”, die normaal gezien ergens in maart plaatsvinden. Vanop mijn balkon genoot ik dus van muziek, vuurwerk en feestgevier terwijl Karine nog wat verder ruste. Omstreeks 21u trokken we naar wellicht een van de beste tapabars in de stad, een beetje verdoken in een steegje maar écht wel de moeite: La Bodeguilla del Gato. En het werd een avond met veel te veel eten, drinken en diepgaande gesprekken, zoals alleen Karine en ik die samen kunnen voeren. Zelfs op weg naar het hotel terug en in onze pyjama’s in bed bleven we praten, tot uiteindelijk om 2u ’s nachts ons lichtje uitging…

MONDAY >>> MAANDAG

Around 10AM I had to say goodbye to Karine. We had to take each our own way: I had to go to Gandia and she to Belgium. And I was thinking that not only these roads went in opposite directions. Miles between persons shouldn’t make difference in friendship or soulmate-relationships, but the story and the history we would be writing, was totally different from now on. And that’s a good thing, because every person has its own path with its own lessons to learn. And we both know: this is only the beginning, there will happen a lot of things in the next 4 months that we won’t see each other. Time will fly anyway and we still have Skype to talk, but anyway…

Om 10 uur ’s ochtends nam ik afscheid van Karine. We moesten elk onze eigen weg op: ik richting Gandia en zij richting België. En ik bedacht me dat het ook figuurlijk een andere weg was die we namen. Kilometers tussen beiden maken geen verschil in vriendschap of zielsverwantschap, maar het verhaal en de geschiedenis die we gaan schrijven, lopen wel uit mekaar. En dat is goed, want ieder mens heeft zijn eigen pad met zijn eigen lessen om te leren. En we weten allebei: dit is nog maar het begin, er zal veel gebeuren in de 4 maanden die we mekaar niet zullen zien, al zal het natuurlijk wel voorbij vliegen en is er ook nog Skype om te babbelen. Maar toch…

We are curious and impatient, but also full of trust and thankfulness: because what will come next, is very promising and powerful. I know that I won’t be the same person anymore when I will return to Belgium. And for the first time here and now, I realised that by saying goodbye to my friend…

We zijn nieuwsgierig en vol ongeduld, maar ook vol met vertrouwen en dankbaarheid: want wat nog komen zal, is veelbelovend en krachtig. Ik weet dat ik niet dezelfde persoon zal zijn dan die ik was voor ik vertrek. En voor het eerst besefte ik dat hier en nu, door mijn beste vriendin vaarwel te zeggen…

Friendship has limitations too, not only geographical. It is time now to develop myself in a way that will effect our friendship too. And that is exciting, also a little bit scarrying. But it must and will happen, because Erasmus to means a lit bittle living on the edge. Learning to experience and play with my personal boundaries, how to expand and broaden them. There is a quote that is really one of my favourites and it describes it so well in just one sentence: “Life begins at the end of your comfort zone”.

Vriendschap heeft ook grenzen, niet alleen geografische. Het is nu tijd om mijzelf verder te ontplooien op een manier die ook onze vriendschap zal beïnvloeden. En dat is spannend, een beetje beangstigend. Maar het moet en zal gebeuren, want Erasmus is voor mij een beetje leven op de grens. Leren aftasten waar mijn persoonlijke grenzen liggen, hoe ik ze kan verruimen en verbreden. Zoals één van mijn favoriete uitspraken luidt en zo mooi beschrijft in slechts één zin: “Life begins at the end of your comfort zone.” (Het leven begint bij het einde van je comfort-zone.)

And it is so true! Belgium and my whole life up there was my comfort zone, my regular excistence with my familiar friends and places. Here every day brings something new and challenging, every moment gives opportunities and chances that sometimes seem to be treaths, but every day I grow as a person. I grow, I change, I am happy, I laugh and I am thankful… Thankful to the European Union to give me Erasmus! 🙂

Dat klopt! België en mijn leven daar was mijn comfortabele zone, mijn vertrouwd bestaan met mijn bekende vrienden en plaatsen. Hier is elke dag iets nieuws en uitdagend, elke moment geeft kansen die soms ook bedreigend lijken, maar elke dag groei ik als mens. Ik groei, ik verander, ik ben blij, ik lach en  ik ben dankbaar… Dank u Europese Unie, dank u Erasmus! 🙂

Namasté